Je besteedt extra aandacht aan opleiding van de burgerwetenschappers, zodat ze meer nauwkeurige waarnemingen kunnen uitvoeren of op een meer zelfstandige manier te werk kunnen gaan. Zo kan je voorzien in extra gidsen, een uitgebreide website of een lespakket, meerdere contactmomenten of extra begeleiding door ‘ambassadeurs’ uit jouw vakgebied (zie hoofdstuk 4). Zo zette men bij het project MamaMito, waarin deelnemers een stamboom langs moeders lijn reconstrueerden, sterk in op begeleiding van de burgerwetenschappers via workshops en een online gids. Hiervoor werd samengewerkt met Familiekunde Vlaanderen, het Davidsfonds, en enkele heemkundige kringen.

Je zet in op ‘revisie’: je werkt samen met wetenschappers of met de voornoemde ‘ambassadeurs’, zodat zij het werk van de burgerwetenschappers kunnen nakijken en valideren. Op het platform DoeDat van de Plantentuin Meise valideren de wetenschappers zelf de data die er worden ingegeven. Zij ervaren deze manier van werken nog steeds als efficiënter dan wanneer zij zonder de hulp van burgers hun waarnemingen doen.

Je zorgt voor een zeer groot aantal stalen, metingen of waarnemingen door een groot aantal deelnemers bij je project te betrekken. Hierbij kan je ofwel inzetten op een maximaal aantal deelnemers, ofwel op een kleinere groep die meerdere observaties of metingen doet. Het voordeel van een groot aantal deelnemers is dat je een grote hoeveelheid data verzamelt waar je achteraf statistische correcties op kan uitvoeren.

Een ander voordeel van ‘grote aantallen’ is dat verschillende deelnemers bepaalde waarnemingen, metingen of analyses kunnen dubbelen (dupliceren), en je op die manier de nauwkeurigheid van hun resultaten kan nagaan.

Bij een project als CurieuzeNeuzen, waarbij het NOx-gehalte  in Vlaanderen in kaart gebracht werd voor de maand mei 2019, mikte men op de kracht van de aantallen: 20.000 deelnemers zorgden voor een bijzonder groot aantal meetpunten. Daartegenover stond dan wel dat er geen gedetailleerde metingen met sensoren mogelijk waren bij al die deelnemers, omwille van de haalbaarheid. Wel werd de NOx bij elke deelnemer dubbel gemeten, via twee meetbuisjes die tegelijk werden opgehangen. Kwamen die metingen niet met elkaar overeen? Dan was er zeker eentje van de twee foutief, en werd het hele staal (dus de twee waarden) uit de uiteindelijke dataset geweerd wegens ‘niet afdoende betrouwbaar’.

Op een gelijkaardige manier worden bij vele projecten op het citizen-scienceplatform Zooniverse.org dubbels gemaakt van waarnemingen. Een voorbeeld is het project Radio Meteor Zoo van het Belgisch Instituut voor Ruimte Aeronomie (BIRA). In dit project wordt aan deelnemers gevraagd om zo klein mogelijke rechthoeken te tekenen rond signalen die duiden op de aanwezigheid van meteoren (meestal zichtbaar als een verticale lijn) op een spectrogram. In een voorstudie werd aan 35 mensen gevraagd om rechthoeken te tekenen op minstens 12 verschillende spectrogrammen. Zij kregen de toestemming om opzettelijk foutieve rechthoeken te trekken. Er werd nagegaan hoeveel de rechthoeken van de verschillende deelnemers met elkaar verschilden qua grootte en positie. Zo kwam men tot het besluit dat men elk spectrogram door tien verschillende personen zou laten analyseren, en dat alle ‘ruimte’ die door minimaal vier deelnemers aangeduid stond, zou worden gebruikt als ‘kleinste omkadering’ van een meteoorsignaal.

Los van bovenstaande methoden spring je best ook zorgvuldig om met de selectie van burgers die aan je project zullen deelnemen en/of de gebieden of tijdspannes waar ze waarnemingen zullen doen. Vaak is het nodig om een gebied systematisch in te delen in segmenten zodat uitspraken over het geheel kunnen worden gedaan. Evenzeer moet je bewust kiezen of je je waarnemingen beperkt tot bijvoorbeeld een seizoen, of het hele jaar.

Spinicornis, de Belgische werkgroep voor landpissebedden, wou de verspreiding van pissebedden in België in kaart brengen. Hiervoor deelde ze het grondgebied van België op in segmenten van 10x10 kilometer, waar ze gedurende meer dan een jaar excursies organiseerde naar elk van die segmenten. De vrijwilligers van Spinicornis  deden observaties in verschillende habitats (bijvoorbeeld in een bos, in een bebouwde zone, in de buurt van een stroom) en over de duur van een heel jaar, om systematisch ook alle seizoenen te dekken.